एक स्वानुभव शेअर करतोय.
पाच दिवसांपूर्वीची गोष्ट आहे. माझ्या नाट्य संघातील एका मुलीचे वडील कोरोनामुळे नगरमधील एका हॉस्पिटलला ऍडमिट होते. त्यांची कंडिशन नाजूक होती. आम्ही सर्व मित्र मिळून इंजेक्शन व इतर बाबतीत शक्य तेवढी मदत करत होतो पण त्यादिवशी रात्री 10.30 वाजता तिचा फोन आला की 'हॉस्पिटलने ऑक्सिजन संपणार असल्याने पेशंट दुसरीकडे हलवायला सांगितलंय'. माझी मदत होईल म्हणून तिने खूप अपेक्षेने फोन केला होता पण काय करावं मला कळत नव्हतं. मी कॉन्टॅक्ट मधील सर्व हॉस्पिटलला फोन केला पण कुठेच जागा नसल्याचं आणि काही हॉस्पिटलमधून असेच पेशंट दुसरीकडे हलवण्यात येत असल्याचं कळलं. आता काय होणार या विचाराने मला तर घामचं फुटला होता.
मी तडक हॉस्पिटलला गेलो. तिथे त्या दोघी बहिणी जिवाच्या आकांताने दुसऱ्या कुठल्या हॉस्पिटलला जागा मिळतेय का पाहत होत्या. हॉस्पिटलने तर दोन्ही हात वर केले होते. या सगळ्यात एक विचार डोक्यात घोळत होता की इथे आपल्यासारखी परिस्थिती असलेले आणखी पेशंट असतीलचं ते काय सोय पाहताहेत आधी पाहूयात मग निर्णय घेऊयात.
थोड्याच वेळात लक्षात आले की ऑक्सिजनवर असलेले सात ते आठ पेशंट असून, त्यात 3 पेशंट असे आहेत की ज्यांचं ऑक्सिजन काढलं की ते जास्तीत जास्त दोन तासच जगू शकतील. त्यात आमचंही पेशंट होतं.
आमच्या पेशंटसाठी आम्ही तिघे होतो आणि एका मुस्लिम बाईसाठी पाच ते सात मुस्लिम मुले व एक पन्नास वर्षे वयाचा शेख सर म्हणून व्यक्ती होता.
हे शेख सर शिक्षक असून ती पेशंट त्यांची सख्खी बहिण होती. तिसऱ्या पेशंटसाठी मात्र कुणीच आले नव्हते. एवढ्या वेळात पेशंट दुसरीकडे हलवणे शक्य नाही हे सर्वांनाच कळून चुकले होते. मग एकच पर्याय शिल्लक होता तो म्हणजे कुठून तरी ऑक्सिजन उपलब्ध करून देणे. पण कुठून?
त्यावेळेला रात्रीचे 11 वाजले होते आणि केवळ 3 तास पुरेल एवढा ऑक्सिजन होता. आम्ही हातावर हात ठेवून विचार करत असताना ती मुले मात्र याला-त्याला फोन करत, हात जोडत टाक्यांची व्यवस्था करत होती, कधी मोपेड कधी कार घेऊन मोकळ्या टाक्या घेऊन जात होती आणि कुठून-कुठून एकेक टाकी गोळा करत आणत होती. 16 ते 21 वयोगटातील मुले असतील ती, पण त्यांनी अक्षरशः जीवाचा खुळखुळा केला होता. सिलेंडर साठी नगर शहराच्या कोपऱ्या न कोपऱ्यात धावत होती. हे पाहून आपण काही करू शकत नाही याची मला लाज वाटली, मी पण माझे कॉन्टॅक्ट वापरले पण हाती एकहि टाकी लागली नाही. पण यांनी मात्र पहाटे 1 पर्यंत 5 टाक्या म्हणजे आणखी दोन तास जगण्याची सोय केली होती. शहरातील एका ऑक्सिजन प्रोव्हाईडरने पहाटे 2 पर्यंत टँकर येणार असल्याच सांगितलं होतं म्हणजे जास्तीत जास्त पहाटे 4 पर्यंत ऑक्सिजन हॉस्पिटलला पोहचणार होता म्हणजे आम्हाला पहाटे 4 पर्यंत पेशंट जगवायचे होते. पण कसे?
त्या मुलांमधील 4 मुले सहा मोकळ्या टाक्या घेऊन ऑक्सिजन साठी एम आय डी सी ला गेले. तोपर्यंत आम्ही मोकळ्या होत आलेल्या ऑक्सिजनच्या टाक्या आणि पेशंटचे श्वास मोजत होतो. Midc ला गेलेल्या मुलांनी इकडे खूप गर्दी असल्याने आणखी 1 तास लागत असल्याचं फोनवरून सांगितलं. त्यात जो टँकर येणार होता तो कुठेतरी फेल झाल्याने सकाळी 11 पर्यंत तरी ऑक्सिजन मिळणार नव्हता. म्हणजे किमान दीड-दोन तास तरी पेशंट ऑक्सिजन शिवाय राहणार होते. आकड्यांचा एवढा खेळ मी माझ्या आयुष्यात कधीच खेळला नव्हतो.
आता मात्र मी घाबरलो होतो. भीती ऑक्सिजन पेक्षा माणुसकीची वाटायला लागली होती. ज्यांनी टाक्या उपलब्ध केल्यात त्यांनी त्यांचंच पेशंट जगवायचं ठरवलं तर? हा विचार डोक्यात यायला आणि कानावर जीवघेणे शब्द पडायला एकच वेळ झाली. शेख सरांच्या कानाशी हॉस्पिटलमधीलच एक व्यक्ती लागला आणि 'सगळ्या टाक्या तुमच्याच पोरांनी आणल्यात त्यामुळे तुमचं पेशंट वाचवायच पहा' अस सुचवू लागला'. हे ऐकून माझ्या तर काळजाचा ठोकाच चुकला. अस झालं तर सगळं संपणार होतं. situation चं अशी होती की तीन मरण्यापेक्षा एक वाचवलं असतं तर कुणाचीही काहीचं हरकत आली नसती. त्यावर दुसऱ्या क्षणी शेख सर त्याला म्हणाले की "माझ्याकडून अस पाप घडणार नाही... माणुसकी मारण्यापेक्षा माणसं मेलेली कधी पण चांगलं. अस केलं तर माझा अल्लाह मला कधीच माफ करणार नाही, उलट आपल्यामुळे एक-दोघांचा जीव वाचत असलं तर यासारखं पुण्य नाही". पहाटे 3 वाजून 9 मिनिटांनी मला शेख सरांच्या रुपात माझा विठ्ठल दिसत होता. मला नवस-सावस, उपास-तपास, जपजाप्य, व्रत वैकल्य न करता देवदर्शन झाले होते. कधीही दगडाच्या मूर्तीसमोर न जोडले गेलेले माझे हात इथे आपोआप जोडले गेले होते. शेख सर पुढे म्हणाले की ' कुणाला काही नाही होणार सगळे मिळून प्रयत्न करूयात'.
त्यानंतर दोन तासात आम्ही 12 टाक्या मिळवल्या. ती मुलं आणि शेख सर गरज पडली की अजूनही ऑक्सिजन साठी त्याच तडफेने पळताहेत.
आज यांच्या प्रयत्नामुळे तेथील सगळे पेशंट वाचलेत शिवाय बऱ्यापैकी रिकव्हर होत आहेत.
आजही बातम्या वाचतोय कि कुठल्या तरी शहनवाज नावाच्या व्यक्तीने स्वतःची गाडी विकून लोकांना चार हजार ऑक्सिजन सिलेंडर पुरवले.
कोणी तरी अहमद आणि त्याचा भाऊ एक वर्षापासून कोरोनाने मृत्यू पावलेले मृतदेह स्मशानात जाळताहेत. जिथे सख्खे नाक मुरडतात तिथे हे दोघे अख्खेच्या अख्खे उभे असतात.
आणि जातीत विष पेरणारा दंगे घडवणारा तो कुठला दल आणि ती कुठली सेना आणि कुठला संघ...
विष पेरण्यात तुम्ही थोडे फार जिंकला असाल पण माणुसकी पुढे तुम्ही सपशेल हरलात...!
- संदीप दंडवते, अहमदनगर यांच्या फेसबुक टाईमलाईन वरून
(पोस्ट दिनांक -26 एप्रिल 2021)
No comments:
Post a Comment